دلا غمگین چه می نالی، هوای مهربانی نیست
کسی را با کسی شوق وُ صفای همزبانی نیست
به هر کس رو کنی، رو سوی سوگِ دیگری دارد
به هر جایی گل افشانی، هوای گل ستانی نیست
به کامِ تلخ می باید، اگر غم با تو دمساز است
( به کام تلخ می چسبد مر آن تلخیِ وُدکایی!)
وگرنه جانِ من مستی، ادای مستخوانی نیست!
هوای دیگری داری، تو از "من"های ما بگذر،
که در این بی گهِ بیجا، رُخی هم ارغوانی نیست!
" سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت[1]"
اکنون است!
زمستان است! زمستانی که رسمِ مهربانی نیست!
رفیقان رفته اند دردا، که همره
نارفیقانند!،
هیاهو از چه می داری، رفاقت آن چنانی نیست!
به خلوت باده را عشق است! صفای گرم تنهایی،
به مستی گیلاوایی را یکی هم یارِ
جانی نیست!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر