دو شعر تازه، دوم دسامبر2008

1

سر بر هیچ آسمانی
نمی سایم
و پا
بر هیچ زمینی کوبیدن

داغ ِ اینهمه داغ!
جز خشم وُ
فریاد !؟

آه
گرفته چنان دل
نه آسمانی
نه زمینی
ابرپاره کشان روزگار
چونان صلیبی
بردوش نسل از پی نسل

بودنیست کنون
سر بر آتش هماره ساییدن
نه آسمانی
نه زمینی
همین گام
همین مشت
همین خشم

به هیچ آسمانی دل نباختن
و به هیچ زمینی
از برای کسی!


2

ستیز
آوای گم نجوایی بود نسل مرا
به گاهان بریدن ناف

هنوز
پای کوبانیم

کوچه های شهر
انتظار می کشند
لَه لَه
لِهانه
سخت

چه مانده است رفته ی ما!؟
میدان آمده می داند
حریف جویی ما!

بازگشت.به.سرسرا