ای داد، هوار، قاتلان بر کارند - گیل آوایی

ای داد، هوار، قاتلان بر کارند
همت، شرف از مردم ما بر دارند
زاهد به ریا، زُهد فروشی در کار
مردم زچنین دینِ ریا بیزارند

2

هنگام که واژه واژه تلخی در کام

آوای سکوت می نهد بَهرَت دام

شب را چه کنی به روز دل خونفریاد

ای داد از این زمانه از این ایام

پیشنویسِ یک غزلفریاد - گیل آوایی

سکوت وُ سِحرِ سیه، خشمِ در گلوفریاد!
من وُتو خلوتِ خود!؟ "ما " چگونه خواهد داد!؟

جداییِ تو وُ من، بذرِ دُشمنِ خلق است
جدا بمانیم وُ حاکم به "ما " شود بیداد!

دلم گرفته از این روزگارِ برّه وُ گرگ!
کجا شد آتش خشمی که برکند بنیاد!؟

چه شد که خصمِ زبون گشته است میداندار!
چرا جدا زهمیم!؟ ای هوار، ای فریاد!

چریک کو! چه شد آن سربدار! ای یاران!
سلاح آتشِ ما کو، که داد خواهیم داد!

گر آتشی، اگرت رزمِ با سیه کار است،
بیا بیا من و تو " ما " شویم در این اضداد

فغان شدم من از این داغ وُ دار وُ هرکه به خویش!
جدا جدا چو بمانیم، وطن زگور آباد!
ناتمام