هر
سالِ تازه، که می خواهم شادباشی بگویم، اندوه، حتی ناباوری ای به آنچه که به بهانۀ
شادباشِ سالِ نو می گویم، سایه می اندازد. و این سایه نه فقط کم رنگ نشده بلکه جای
خودِ آن حال و هوای شابادش سال نو را گرفته است. خوب نمی شود سر در برف کرد و خود
را به ندیدن و نفهمیدن زد! که کاش می شد!؟ شاید اگر می شد، بهتر هم می بود اما نشد
و نمی شود هم!
چطور
می شود آدمی خود را به ندیدن و نفهمیدن
بزند وقتی می بیند تاریخ به شکل عریان و
هولناکی تکرار می شود. تکراری که همزمان با دانش و تکنولوژی، به عبارتی تکامل انسان و فرهنگ و جامعه انسانی، با
همه پیچیدگی و این زمانی/این جهانی، نتیجه ای ریاکارانه تر و جنایتکارانه تر به بار می آورد. هنگامی که کرامت، شرافت و
انسانیت آدمی، دستمایۀ ریاکارانۀ سیاست می شود و سیاستمدارِ اخلاق باخته، از جان و
مال و شرافت و کرامت انسان، آزمایشگاهی برای سردرآوردن ویروسهای حماقت و خرافه در تاختِ بی کلۀ مشتی
جنایتکار می سازد که با تکیه بر همان
ارزشهای والای انسانی تیشه بر ریشه همان خواستگاههای والا می زند. دمکراسی را با
بمب بر سر مردم خالی می کند، نیروهای مترقی را با همان ویروسهای جهل و جنایت و
خرافه، سرکوب و ناکارا می کند، کارزاری راه می اندازد که وا می مانی از تحمیل
این همه بحران و جنایت و عقب ماندگی و
ویرانی! و هر سال بدتر از سال پیش!
یکی
از بیرون با دمکراسی بمب افکنانه! دیگری با بهشت و جهنم الله!
حالا
در این آشفته بازاری که بقول ما گیلکها سگ
صاحبش را نمی شناسد و جهانِ انسانی بدست همینهایی که گفته ام به خربستگاهی تبدیل
شده که براحتیِ آب خوردنی سر می بُرند! به راحتی آب خوردنی، فله ای اعدام می کنند!
و میلیارد میلیارد بالا می کشند بی کش دادنی هم! سال تازۀ دیگری آمده و باز آن رسم
همه ساله که خوب! سال نو شاد باد با آرزوی بهترینها برای شما که سالی سرشار
از تندرستی و نیکبختی و شادی باشد!
آرزو
بر جوانان عیب نیست! ما که جوانِ همۀ فصولیم!!!!
همین!
