یک اشاره به هزار باره هم حتی! - گیل آوایی

بیان کردنِ فساد از سوی چهره های سیاسی در جمهوری اسلامی بدون مبارزه ی ریشه ای با فساد، ریاکاری و برای فریب مردم است. ریشۀ فساد در مافیای روحانیت به پدرخواندگیِ خامنه ای ست. نه فقط فساد اقتصادی، نه فقط فساد دینی بلکه فساد قضایی، فساد فرهنگی فساد انسانی که در تار و پودِ جمهوری اسلامی ورود کرده است. برای برون رفت و رهایی از فساد نه به این نماینده یا به آن رئیس دخیل بستن که همه ی حکومت را باید سرنگون کرد تا بتوان از فسادهای هولناک رها شد. از همین نگاه خودفریبی و توهم محض است اگر انتظار داشت که از درون چنین مافیایی کسی بتواند با فساد و فاسد مبارزه کند!

جمهوری اسلامی نه فقط روحانیت را نه فقط مردم را بلکه دین و باورِ مردم را به فساد کشانده است. اخلاق در جمهوری اسلامی به بدترین شکل تاریخی اش سقوط کرده است. انسانیت از بربریت عصر سنگی هم بدتر شده است. دنبال این روحانی یا دنبال آن نماینده کشاندنِ مردم، جز به بیراهه بردن جامعه نیست وقتی شریفترین فرزندان این آب و خاک یا در گورهای بینام خفته اند یا در اسارت یک مشت بی همه چیز جنایتکار اسیرند!

جمهوری اسلامی با اپوزیسیونِ ساخنگیِ خودش، راه برون رفت از یک حکومتِ فاسد را بر جامعه می بندد! مخالف خوانیهای از سوی اصولگرا و اصلاح طلب و ملی  مذهبی و.... همه و همه که سر در آخورِ همین حکومت دارند، جز یک ریاکاری و فریب مردم نیست!

از چهره ها و تشکلهای مستقلِ از جمهوری اسلامی باید پشتیبانی کرد.

برای آزادی نرگس محمدی ها باید مبارزه کرد

باید صف مستقل و بیرون از دایره ی حکومتیِ جمهوری اسلامی، هرچه بیشتر شکل دهیم و به آن قدرت دهیم تا با فساد و کلِ جمهوری اسلامی مبارزه کند. جمهوری اسلامی با ماشین سرکوب و سیستمِ تا مغز استخوان فاسد و جنایتکار، با سلام و صلوات کنار رفتنی نیست! باید با زبان قدرت  با آن برخورد کرد.

با مبارزه ی سازمانیافته و هدفمند می توان سرکوبها و دیکتاتوری سازمانیافته را در هم ریخت!