آیا نیروهای سیاسی مسلمان تا این حد کور و کر و ریاکارند!؟ - گیل آوایی

آنچه که امروزه در تحولات و مبارزات سیاسی ی کشورهای مسلمان شاهدیم، این است که نیروهای سیاسیِ مسلمان از افغانستان تا پاکستان، از مصر تا تونس از سودان تا سومالی و سوریه و صد البته میهن بلازده ما، همه و همه چنان تبهکارانه برخورد کرده و جنایت می کنند که براستی دیکتاتورهای سنتی را نه تنها تطهیر می کنند بلکه دوره سیاه حاکمیت استبدادی شان را به نوعی با حسرت و افسوس اجتماعی تبدیل کرده اند. یکی از ساده ترین پرسشها این است که این نیروها که چنان در باورشان صادقند و جان بر اصول و اعتقاداتشان می نهند چرا به پیامد مبارزات کور و جنایتکارانه شان نمی اندیشند!؟ چرا روشن ترین نتیجه این مبارزه را که چنین تباهی و سیه روزی ای را سبب می شوند، نمی بینند!؟ چرا ابزار سلطه وُ غارت کشورهای اسلامی می شوند!؟ طوری شده است که خون آشامانی مثل صدام و معمر قذافی و ........ در پیِ دگرگونی های سیاسی، در چشم بسیارانی از مردمان همین کشورها به قهرمانان ملی شان بدل شده اند! مصر حسرت حسنی مبارک را دارد و عراق برای صدام صلوات می فرستد!

پرسش در گستره ای بمراتب فراگیر این است که چگونه می توان این نیروهای مسلمان را به چنین برآیندهای شوم و نکبتبار هشدار داد و مجابشان کرد که خدایشان بقدرت برسد جز به جنایت و تباهی راه نمی برد! نمونه های آشکار غیر قابل انکارند! آیا پشتِ این نیروها، دستهای غارتگران پنهان نیست!؟ آیا نیروهای سیاسی مسلمان ناکارآمدی و ناتوانی اسلام در تامین حداقلهای زندگی و نیاز انسان امروز را در نمی یابند!؟  نهایتِ قدرت گیری و حاکمیت نیروهای مسلمان هیچ نیست جز یک دگردیسیِ قهقرایی و ایستایی حتی بدتر سیاسی/فرهنگی و درجا زدنِ اجتماعی که تکامل جامعه مسلمانان را به عقب می اندازد! است. آیا نیروهای مسلمان چنان کور و کرند که نمی فهمند به جهل و نادانی و حماقت توده های ناآگاه، آتش بیار معرکۀ سلطه و غارت ماجراجویی می کنند و مبارزه راستین نیروهای مترقی برای برپایی یک جامعه شایستۀ انسان امروز در یک آچمزی ی ناگزیرگرفتار می کنند!؟ آیا مبارزه کردن با نیروهای سیاسی مسلمان، هرز رفتن نیروها و در نهایت آب در آسیاب قدرتهای سلطه گر ریختن نیست!؟ با چنین واقعیتهای چه چیز جز نفرت بر این دین و باور و فرهنگ به انسان دست می دهد!؟