ما
گیل آوایی
پیشگفتارم به مناسبت بزرگداشت 19 بهمن 1391 آمستردام، در برنامۀ شعرخوانی ام.
ما مصیبت
خوانان خشم به میدان آمدگانیم.
ما به عزای
خویش نشسته ایم و سوگناله هوار می زنیم.
ما باختگانِ
در خود شکسته ایم که تسلیم طلبانه، آتشِ درونمان را به جمعی وُ شعاری و تفسیری، آب
می پاشیم.
ما به زبونیِ
خود پرده می کشیم. کوهِ غرورِ فروریخته در وانفسای نفسگیرِ مشتی بی همه چیز، آه می
کشیم!
ما را کجا وُ
خشم سلاحهای ستمسوز کجا!؟
میدانداری
سیاهکل کو!؟
آتش خشم یاری
رسانشان کو!؟
ما میراث
سیاهکل باخته ایم!
روزگاری
سیاهتر از این که گرفتاریم، نیست. نیست! نیست!
ما از حقارت
خویش، به گذشته می بالیم!
آنها خروشیدند
و آتش افروزان شبِ آزادی کُش بودند!
ما چه هستیم!؟
ما چه می
کنیم!؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر