یک اشاره کوتاه - گیل آوایی

اولین قربانیِ فرهنگِ غیرِ انسانیِ مردسالاری، مادران و خواهران خودمان هستند. با مبارزه عینی و عملی با چنین فرهنگ قهقرایی بویژه احکام دینیِ علیه زنان، در دفاع از زنان میهنمان بکوشیم. ماندگاریِ سرزمین ما و فرهنگ بالندۀ ایرانی، مدیون زنِ ایرانی ست. جداییِ زن از مرد یا مرد از زن بعنوان شهروند و تعریف حقوق شهروندی بر این اساس، هیچ نیست جز یک مبناء آپارتایدِ جنسی. با چنین نُرمهایی عملا باید مبارزه کرد و از فکر و فرهنگمان پاک نمود. مرد و زن، پیش و بیش از هر تعریفی  انسان است و انسان دارای حقوق برابر در همۀ زمینه هاست.

روحانیت شیعه اگر مادر و خواهر خودشان را همچون ماشین جوجه کشی یا وسیله امیال وحشیانه و بربرمنشانۀ جنسی می خواهند، مشکل خودشان است و برازندۀ خودشان. اگر می خواهند به دختر 9 ساله خودشان بنام صیغه و ازدواج و..... تجاوز کنند، مشکل خودشان است و زیبندۀ خودشان هم.  

ما را با چنین فرهنگ و باور و دین انسانسوز یک مبارزه آشتی ناپذیر است. عملا با آن مبارزه کنیم و در گام نخست از خود آغاز نماییم.

کسانی که در چرخۀ تولیدِ ساده ترین نیازهای جامعۀ انسانی فقط نقش انگلی دارند و مفتخوری اساس زندگی شان است، بیش و پیش از هر حکم و فتوا و دستور و راهنمایی ای به مردم، باید بفکر کاری شرافتمندانه برای خودشان باشند. داشتنِ فرزند بیشتر در جامعه ای که حتی برای تامین نان شبش مشکل دارند چه رسد به آموزش و پرورش و کار و تامین اجتماعی و...... فقط و فقط از یک فکر و فرهنگ و مغزِ بیمار است. از چنین بیمارانِ واماندۀ برآمده از گورِ 1400 ساله نباید پیروی کرد.