دستها چه مشت!؟
دلها چه سنگ!؟
خشمها پرده نشین نان
و نام به ننگ به!
که انسان هیچگاه چنین
به بدنامی خویش همت نکرد!
زندگی نه به طناب و چارپایه فقط!؟
آی
که خنجر آهیخته خونریز
آزین بیرقهای مرگ ستایان است!
آه
که واژه ها رنگ باخته اند به ناگویاییِ
اینهمه پلشتیِ الله!
ستایشِ زنجیر، آزادی به قتل!
مرگخو
زندگی نمی زاید!
تباهی ره به تباهی برد!
باری
خونباری هولناکی ست روزگار ما!
انسان
چه نام شرماگینی
چه نام ننگینی
چه .......
وای
هیچگاه چنین به مسخ خویش جهد نکرد
مسخا هیولایی،
ستودن الله!
به خنجر و دار و طناب
چه بهشت خونینی درو می کند انسان
از پی بیغوله های این طوفان مرگ!
چه جهان مسخی!
چه انسان مسخی!
چه روزگار مسخ!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر