کانون متمرکز و مکمل جنبش سبز در خارج از ایران یک ضرورت است
گیل آوایی
شرایط سرکوب و خفقان در حکومت اسلامی بویژه یک سال اخیر، مجال حضور رهبری بی پروایی که بتواند اعتراضات یک ساله را به یک جنبش هدفمند رهبری کند، نمی دهد. آنچه که تاکنون از اظهار وجود آقایان موسوی و کروبی در جریان اعتراضات اخیر، خلاء رهبری اعتراضات را تا حدی توانسته پر کند، اما از قابلیت و ظرفیت رهبری و تقابل با سرکوبهای سازماندهی شده ی حکومت اسلامی برخوردار نیست.
دلیل آن نیز برخوردهای تا کنونی این دو شخصیت است که از فراز روزها و هفته های نخست پس از اعتراضات، گام به گام موجب رستن حکومت اسلامی از مرحله سقوط ویافتن فرصتهای سازمانیافتگی سرکوب و تقویت و آرایش نیروهای حکومتی به هر شکل، شده است. حتی به جرات می توان گفت که آب بر آتش خشم مردم ریخته شده است. نمونه های مراجعه و شکایت به مراکز حکومت که عامل همه ی آن فریبکاریها و تقلبها و سرکوبها بوده اند، و سکوتهای نا بجا و راه ننمودن به بجا در شرایطی که حضور مردم در صحنه، تقابل متهاجمانه به حکومتیان طلب می کرد و نیز عدم توانایی کنار زدن دولت و سیستم قضایی و تشکلهای حامی نیروهای موسوم به کودتا و معرفی جایگزین به همانصورتی که مردم فریادش را می کردند، از نمونه های مورد بحث است. شاید خالی از لطف نباشد که از خمینی همه نمونه ها را آورده اند الا اینکه در دهن دولت کودتا بزنند و دولت تعیین کنند!
چنین ضعفی هنوز در رهبری اعتراضات وجود دارد اگرچه موسوی و کروبی خود را رهبر اعتراضات ندانسته و همراه آن معرفی می کنند اما در عمل چنین نیست بلکه با موقعیت رهبری اعتراضات شرایط و زمان به خیابان آمدن را هم اعلام می کنندو سمت و سوی برخورد با حکومت را طرح و مسالمت آمیز بودن اعتراضات را تاکید می کنند.
اگر در خوشبینانه ترین شکل قضیه بخواهیم برخوردهای تاکنونی را ناشی از شرایط سرکوب و خطرهای ناشی از آن که متوجه موسوی و کروبی است، بدانیم، ضروریست که به پشتیبانی ای در خارج از کشور با محتوا و قابلیت مکمل رهبری اعتراضات، توجه فوری و عملگرایانه کنیم تا از یک سو کانونی شکل گیرد که بتواند با دولتهای خارجی و سازمانهای بین المللی در رابطه با میهنمان برخورد نموده و طرف حساب باشد و از سوی دیگر مشروعیت، توافق، قراردادها و تعهدات با حکومت اسلامی را از اعتبار بیاندازد
چنین تشکلی باید فراگیر و بدور از تنگ نظریهای ایدئولوژیک و سازمانی یا حزبی باشد. حضور هر چه بیشتر چهره های مورد قبول جامعه ایرانی بویژه فرهیختگان در این تشکل بسیار راهگشا و تاثیر گذار است. ضرورت چنین تشکلی نه تنها در مسیر پشتیبانی اعتراضات داخل و بعنوان بازوی رهبری آن عمل خواهد کرد بلکه باید ناگفته های داخل ایران را که بدلیل خطرها و شرایط دشوار سرکوب، مطرح نموده و پیگیر باشد. آنچه که تا کنون صورت گرفته است عموما همراه با پراکندگی و دنباله روی از ماجراجوییها و بحرانهای داخل ایران بوده است در صورتیکه اگر همین حرکتها و برخوردها در قالبی متمرکز و سازمانیافته و فراگیرتر انجام پذیرد، بی تردید تا حد کانونی جایگزین ( آلتراناتیو حکومت اسلامی) نقش ایفاء نماید.
در این راستا بیانیه شماره هیجده آقای موسوی با فرازهایی که راه بر ایده ها و همبستگیهای بیشتر باز گذاشته است، به باور این قلم ناگفته هایی نیز دارد که باید از خارج از کشور و زبان تشکلی که در بالا گفته شد، بیان گردیده و پیگیری شود.
اعتراضات خارج از کشورتا امروز بدنبال بحرانهای داخل ایران بدون حرکت در تقویت و سمت و سو دادن به آن در مسیر پشتیبانی رهبری و شکل دهی محور سازمانیافتگی اعتراضات و خواسته های مردم، عمل نموده و چنین اگر ادامه یابد برایندی غیر از آنچه تاکنون بوده نخواهد داشت و تحت تاثیر رویدادها، بحرانها، شدت و صعف اعتراضات در داخل خواهد بود.
از این رو بر همه ی آنانی که دل در گرو وطن و مردم ِ به میدان آمده دیارمان دارند، باید ضرورت چنین تشکل کانونی را دریابند و بعوان بازوی رهبری داخل، حرکت نمایند. بازویی که مانع انحرافاتی نظیر آنچه در 1357 و حتی اعتراضات سی و یک ساله ای که در ایران روی داده است، شده و در فردای حاکمیت مردمی، بعنوان بازدارنده ای دادخواهانه از پا گرفتن دوباره استبداد با هر تفسیر دینی یا سیاسی، جلوگیری نمایند.
اگر چه ضرورت چنین کانون سازمانیافته و فراگیر در همه سالهای تا کنونی وجود داشته است اما شرایط حساس امروز داخل ایران در هیچ دوره از سی و یک ساله ی اخیر نبوده است. از اینرو، ویژیگی ِ شرایط کنونی، ضروت وجودی چنین کانون فراگیر را بیش از هر زمان دیگری به همگان هشدار می دهد.
امروز می توانیم از تکرار پیشگیری کنیم. آیا فردا نیز چنین مجالی خواهیم داشت!؟ آنطور که بگوش می رسد، اگر بخود نیاییم عکس خمینی را در ماه نیز روئت خواهند کرد!
با احترام
گیل آوایی
17 جون 2010
گیل آوایی
شرایط سرکوب و خفقان در حکومت اسلامی بویژه یک سال اخیر، مجال حضور رهبری بی پروایی که بتواند اعتراضات یک ساله را به یک جنبش هدفمند رهبری کند، نمی دهد. آنچه که تاکنون از اظهار وجود آقایان موسوی و کروبی در جریان اعتراضات اخیر، خلاء رهبری اعتراضات را تا حدی توانسته پر کند، اما از قابلیت و ظرفیت رهبری و تقابل با سرکوبهای سازماندهی شده ی حکومت اسلامی برخوردار نیست.
دلیل آن نیز برخوردهای تا کنونی این دو شخصیت است که از فراز روزها و هفته های نخست پس از اعتراضات، گام به گام موجب رستن حکومت اسلامی از مرحله سقوط ویافتن فرصتهای سازمانیافتگی سرکوب و تقویت و آرایش نیروهای حکومتی به هر شکل، شده است. حتی به جرات می توان گفت که آب بر آتش خشم مردم ریخته شده است. نمونه های مراجعه و شکایت به مراکز حکومت که عامل همه ی آن فریبکاریها و تقلبها و سرکوبها بوده اند، و سکوتهای نا بجا و راه ننمودن به بجا در شرایطی که حضور مردم در صحنه، تقابل متهاجمانه به حکومتیان طلب می کرد و نیز عدم توانایی کنار زدن دولت و سیستم قضایی و تشکلهای حامی نیروهای موسوم به کودتا و معرفی جایگزین به همانصورتی که مردم فریادش را می کردند، از نمونه های مورد بحث است. شاید خالی از لطف نباشد که از خمینی همه نمونه ها را آورده اند الا اینکه در دهن دولت کودتا بزنند و دولت تعیین کنند!
چنین ضعفی هنوز در رهبری اعتراضات وجود دارد اگرچه موسوی و کروبی خود را رهبر اعتراضات ندانسته و همراه آن معرفی می کنند اما در عمل چنین نیست بلکه با موقعیت رهبری اعتراضات شرایط و زمان به خیابان آمدن را هم اعلام می کنندو سمت و سوی برخورد با حکومت را طرح و مسالمت آمیز بودن اعتراضات را تاکید می کنند.
اگر در خوشبینانه ترین شکل قضیه بخواهیم برخوردهای تاکنونی را ناشی از شرایط سرکوب و خطرهای ناشی از آن که متوجه موسوی و کروبی است، بدانیم، ضروریست که به پشتیبانی ای در خارج از کشور با محتوا و قابلیت مکمل رهبری اعتراضات، توجه فوری و عملگرایانه کنیم تا از یک سو کانونی شکل گیرد که بتواند با دولتهای خارجی و سازمانهای بین المللی در رابطه با میهنمان برخورد نموده و طرف حساب باشد و از سوی دیگر مشروعیت، توافق، قراردادها و تعهدات با حکومت اسلامی را از اعتبار بیاندازد
چنین تشکلی باید فراگیر و بدور از تنگ نظریهای ایدئولوژیک و سازمانی یا حزبی باشد. حضور هر چه بیشتر چهره های مورد قبول جامعه ایرانی بویژه فرهیختگان در این تشکل بسیار راهگشا و تاثیر گذار است. ضرورت چنین تشکلی نه تنها در مسیر پشتیبانی اعتراضات داخل و بعنوان بازوی رهبری آن عمل خواهد کرد بلکه باید ناگفته های داخل ایران را که بدلیل خطرها و شرایط دشوار سرکوب، مطرح نموده و پیگیر باشد. آنچه که تا کنون صورت گرفته است عموما همراه با پراکندگی و دنباله روی از ماجراجوییها و بحرانهای داخل ایران بوده است در صورتیکه اگر همین حرکتها و برخوردها در قالبی متمرکز و سازمانیافته و فراگیرتر انجام پذیرد، بی تردید تا حد کانونی جایگزین ( آلتراناتیو حکومت اسلامی) نقش ایفاء نماید.
در این راستا بیانیه شماره هیجده آقای موسوی با فرازهایی که راه بر ایده ها و همبستگیهای بیشتر باز گذاشته است، به باور این قلم ناگفته هایی نیز دارد که باید از خارج از کشور و زبان تشکلی که در بالا گفته شد، بیان گردیده و پیگیری شود.
اعتراضات خارج از کشورتا امروز بدنبال بحرانهای داخل ایران بدون حرکت در تقویت و سمت و سو دادن به آن در مسیر پشتیبانی رهبری و شکل دهی محور سازمانیافتگی اعتراضات و خواسته های مردم، عمل نموده و چنین اگر ادامه یابد برایندی غیر از آنچه تاکنون بوده نخواهد داشت و تحت تاثیر رویدادها، بحرانها، شدت و صعف اعتراضات در داخل خواهد بود.
از این رو بر همه ی آنانی که دل در گرو وطن و مردم ِ به میدان آمده دیارمان دارند، باید ضرورت چنین تشکل کانونی را دریابند و بعوان بازوی رهبری داخل، حرکت نمایند. بازویی که مانع انحرافاتی نظیر آنچه در 1357 و حتی اعتراضات سی و یک ساله ای که در ایران روی داده است، شده و در فردای حاکمیت مردمی، بعنوان بازدارنده ای دادخواهانه از پا گرفتن دوباره استبداد با هر تفسیر دینی یا سیاسی، جلوگیری نمایند.
اگر چه ضرورت چنین کانون سازمانیافته و فراگیر در همه سالهای تا کنونی وجود داشته است اما شرایط حساس امروز داخل ایران در هیچ دوره از سی و یک ساله ی اخیر نبوده است. از اینرو، ویژیگی ِ شرایط کنونی، ضروت وجودی چنین کانون فراگیر را بیش از هر زمان دیگری به همگان هشدار می دهد.
امروز می توانیم از تکرار پیشگیری کنیم. آیا فردا نیز چنین مجالی خواهیم داشت!؟ آنطور که بگوش می رسد، اگر بخود نیاییم عکس خمینی را در ماه نیز روئت خواهند کرد!
با احترام
گیل آوایی
17 جون 2010
