چه جای خصم تو خود خصم روزگار منی*
زپشت خنجرِ خونین به کارزار منی
ادای دوست در آری به نام دین اما
اساس جهل وفرومایگی به بار منی
تو خود پلیدی وُ ننگِ تمام اعصاری
به موش مُردگی اما سوارِ کار منی
اگر که دست قضا داده ات قضا، قدری
بدان که ننگِ بقایی تو کارزارِ منی
چه جای خیر وُ شری، خود تمامِ اهرمنی
زجهلِ من تو سواری تو خونخوار منی
به مفت می چری وُ فربه چون هیولایی
تو دیو سیرتِ هر آیه، مایه زارِ منی
تو ام به سوگ و عزا روزگار می داری
نماد رنگ و ریایی، تو انتحارِ منی
به آیه آیه تو فتوای قتل ما دادی
تو دیو سیرتِ الله، تو ننگ وُ عار منی
اگر زدست قضا چهره بر نمودی هار
ز من نئی، تو هیولا خرافه زارِ منی
چه سخت پرده کشیدی زدین و جهلت بر
دریغ خاکِ اهورایی ام، تو خوارِ منی
*گفتن ندارد که در این سروده خطاب من روحانیت و دین باوران سیاسی اش است
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر