یک یادداشت: ملت ایران سزاوارِ بودن در چنین حکومت هیولایی اسلامی نیست!- گیل آوایی

هر آنچه که بر سر ما و سرزمین ما آمده و می آید، ما نیز مقصریم. هیچکس از این تقصیر مبرا نیست. همه به نوعی یا هیمۀ این آتش خانمان برانداز بوده ایم یا آتش بیار معرکۀ مُشتی خدا فروش که بر هیچ کس پوشیده نبودند، بوده ایم. آنچه که ضروت این زمانیِ ماست نه چنگ و  دندان کشیدن بر یکدیگر که یکدست و یک صدا چنگ و دندان کشیدن به حاکمیت انسانکُشِ آزادیسوز است. امروز بخشیدن یکدیگر هر آنچه که کرده ایم یا بوده ایم، یک بایستنِ انکار ناپذیر است تا فراگیر و نیرومند دست در دست مردمِ بجان آمده، علیه مافیای روحانیتِ حاکم بجنگیم. هیچ حرکت اعتراضی ای هیچ کارزارِ کارایی در بین نخواهد بود  اگر بشکلی فراگیر و همبسته و سازمانیافته و هدفمند نباشیم. امروز ما و سرزمین ما به همبستگی فراگیر نیاز دارد. امروز خواستهای مشخص و ضروری ای در میان است.

امروز ما تحت هیچ شرایطی، هیچ شخص یا نهادِ غیر انتخابی ای را نمی خواهیم

امروز ما هیچ کس و هیچ گروه غیر انتخابی ای نمی خواهیم

امروز ما هیچ دخالت دینی در سیاست و سرنوشت کشورمان نمی خواهیم

امروز هیچ انتخاباتی بدون حضور نیروها و احزاب مستقل سیاسی، نمی خواهیم

امروز هر گونه سیاست کلان باید با نظر عمومی جامعه اتخاذ شود
هیچ مجلس و دولت و نهاد فراقانونی نمی خواهیم

نه خامنه ای، نه سپاه، نه خبرگان، نه مجلس هیولاهای ساندیسخور، نه روحانیت مفت خور، نه هیچ قانونِ برآمده از دین این هیولاها را نمی  خواهیم.

حکومت اسلامی در کلیتش، یک  حکومت نامشروع، تحمیلی است. این حکومت را نمی خواهیم.

حکومت مورد نظر ما یک  حاکمیت ملی مستقل و برآمده از رای مردم در یک انتخابات آزاد و بدور از هر گونه نفوذ و دخالت و طراحی از پیش و از بالادست است.

در حکومت ملی مستقل و آزاد  ما، همه شهروندان چه از نگاه دینی چه از نگاه قومی چه از نگاه جنسیت، برابرند و از حقوق مساوی برخوردارند.

در حکومت ملی مستقل و آزاد ما، همه شهروندان از حق درمان رایگان، تحصیل رایگان و مسکن و معاش انسانی برخورداند.

در حکومت ملی مستقل  و آزاد ما، هیچ نهاد دولتی غیر انتخابی نیست.

در حکومت ملی مستقل و آزاد ما، آزادی بیان با  امنیتِ کاملِ پس از بیان، تضمین شده است و مطبوعات چشم مردم در همه امور کشورند. خبرنگاران، وکلا و اساتید دانشگاهها از بالاترین امنیت و آزادی برخوردارند.

امروز حضور یکپارچه و سازمانیافته و هدفنمندمان یک ضرورت تاریخی ست.

خفقانِ گورستانیِ تحمیل شده، کسانی را بعنوان مخالف، اوپوزیسیون، رهبر سیاسی، روشنفکر به جامعه تحمیل کرده است که در باتلاق متعفن حکومت اسلامی چرخ می زنند و هر طرح و برنامه شان در همین باتلاق و در چارچوب همین حکومت نکبتبار است. سرکوبهای هولناک و عدم اقتدار بایسته و شایستۀ یک حکومت، تا بدانجاست که از یک وبلاگ نویس از یک نویسنده از یک خبرنگار مستقل می هراسد اما کسانی همچون خندان و بنفش و سبز و عربده کشهای نواله بگیر در نمایشهای مضحکِ نماز جمعه، از آزادی هر خزعبلاتی برخورداند و لابه می کنند! در چنین باتلاق متعفنی نه آزادی نه کرامت انسانی نه حرمت و شرافت انسانی وجود دارد و نه استقلال سیاسی، استقلال فکری و نه اصولا ساده ترین امنیت خاطر و آزادی شخصی وجود دارد که بیرون از باتلاق خفقان آورِ مرگخویان، نقشی ایفاء کند! در چنین شرایطی ست که هر فکر و  عمل و اعتراضی باید بیرون از باتلاق مافیای اسلامی حاکم باشد تا بتوان راه به جایی بایسته و شایسته برد.

از همین نگاه است که در یک همبستگی فراگیر، فریادهای اعتراضیِ بیرون از حکومت اسلامی را باید رساتر و پرتوان تر در جامعه بسط داد. باید از شخصیتهای مستقل سیاسی، حزب و سازمان مستقل و آزادیخواهِ بیرون از حکومت اسلامی با همه توان پشتیبانی کرد. باید از شخصیتهایی که جان برکف در خفقان مرگبارِ حکومت اسلامی خطر می کنند و دربرابر جنایتکاران الله فروش قد علم می کنند، نه تنها حمایت کرد بلکه باید گردِ آنان جمع شد و میدان از ریاکارانِ حکومت اسلامی که از ابتدا تا کنون در همه جنایتها و خیانتها و دزدیهای این حکومت نحس دست داشته اند، گرفت.  اینان برای بقای همین حکومت جان می کنند! همینها از آن خندانش گرفته تا بنفش و سبزش، در بزنگاه سرنوشت ساز، خود و مردم را قربانی بقای این حکومت نکبتبار می کنند. تا زمانیکه صدایی بیرون از حکومت اسلامی فراگیر نشده و مردم را گرد خود سازمان نداده است هیچ امیدی به دگرگونی ریشه ای در پهنه سیاسی ایران امروز نیست! این حکومت به چنان آلودگی ای رسیده است که نه تنها اصلاح پذیر نیست بلکه  هرچه از عمر خونبارش می گذرد، ملت و مملکت را با خود در باتلاق فقر و خفقان و بی اخلاقی و ریاکاری و جهل و  خرافه، فرو می برد!

ملت ایران سزاوارِ بودن در چنین حکومت هیولایی اسلامی نیست!