چهارشنبه ۹ مرداد ۱۳۹۲-
۳۱ ژوئیه ۲۰۱۳
نه چراغ وُ نه آینه
نه آشیانه ای به کوچ!
درخود فریاد می شوم
به کولۀ سوگهای خاک !
مویه های خاوران
انبوه اندوه
پُشته پشته!
آه!
من
فاجعه می کشم بر دوش!،
چونان صلیبی
که از آن من نیست!
حاکمانی مرگخو!
زندگانی اسیر!
مردگانی مرگ بادان که زنجیر خویش می
ستایند!
کوله
سوگ
فاجعه
گذارغریبی است کابوس این سالهای ما!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر