شاخه ای می شکند
اشکی می ریزد
زمین شرم می کند از بی شرمی تبر
می چرخد باز
جنگلی هوار می شود
زمستان
چنتۀ ماندن نماندن
باری
استواریِ توست
تا زایشی
تا سبز
تا شکوفه
آی
تبر از چه ستودن
آبرو باختن
دنیا هم از آنِ تبر
اما خودفریبی تبرهاست
عبثهای بی پایان چونان پوشالهای در باد
ببین
فصلهای شکفتن
بارها نامها به ننگ یاد کرده اند
این هم یکی اش
باز
ریشخندی که نثارشان!
آری
شاخه ای سبز می شود
شوقی به اشک پا می کوبد
زمین به آوازهای شاد چرخ می زند
دستها اگر از پی هم پیوند
تبر رو می بازد به بیهودگی
جنگل را چه باک
رویشی باز
انبوهی بی کران
از تو
من
ما
که بسیار
بسیارانیم
ماییم
پایاییِ زندگی!
زندگیِ پایا
ماییم!
ماییم و خاکمان
ماییم و آبمان
ماییم
جنگلهای همیشه سبز
همین!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر